Marrakesh - Ait Benhaddou

Uit de grote stad met haar drukke verkeer weer terug naar de Hoge Atlas, maar nu richting Ouarzazate. De wegen zijn prima tot de bergen. Soms ontbreekt er zomaar een 40-50 m asfalt en hobbel je over vaste rotsbodem. Ook is werk aan de weg niet altijd even goed aangegeven, het asfalt stopt plots en dan is de weg gewoon 15-20 cm lager. En dat terwijl je in de woestijn voor elke flauwe bocht tig waarschuwingsborden ziet staan. Ook hier weer de meest mooie beelden onderweg. Pittoreske lemendorpen tegen de bergwand. Een veemarkt gewoon op de doorgaande weg, waar koeien, schapen, geiten en kamelen verkocht worden. De schapen en geiten liggen gewoon op de grond waarbij alle 4 hun poten vastgebonden zijn. De partij voor de dieren zou hier nog geen poot aan de grond krijgen. Kippen, kalkoenen etc worden met de pootjes vast, gekocht en liggend levend over de buddyseat van de brommer naar huis gereden. Soms liggen schapen 4-5 hoog  vastgebonden in de achterbak, ze kunnen geen kant op. We reden naar Aït Benhaddou een erg oud dorp wat sinds 1954 al een decor voor allerlei films is. Het dorp is daardoor heel goed in “oude staat” bewaard gebleven. We drinken thee op een terras van een filmheld( figurant in de Gladiator en nog 5-6 films). We overnachten op een plateau, ongeveer 25 vanaf de rand met uitzicht op het dorp. Echt prachtig maar je moet niet slaapwandelen ‘s nachts want het plateau loopt meer dan steil naar beneden en dat is minstens 40-50 m.
Theedrinken is een geliefde bezigheid en een beleefdheidsvorm. Elke vreemde wordt heel snel uitgenodigd voor de thee. Voor alle zakelijke maar ook in minder formele gevallen drinkt men thee met elkaar. Marokkaanse thee is meestal vrij sterk, soms met munt en of saffraan, kamille en nog meer kruiden. In ieder geval vaak gesuikerd. Vroeger als men een dochter voor zoonlief zocht en men de familie wilde “checken” dan werden zij uitgenodigd op de thee. Beviel het bruidje (en familie) dan kregen de gasten suiker in de thee, beviel zij of haar familie niet dan kregen ze geen suiker in de thee. Die wisten dan genoeg en konden zonder gezichtsverlies afscheid nemen.