Corovodé aan de Osum rivier

26 april. Vertrek van de camping van Berat en we bedanken Donna en haar man voor haar heerlijke warme Albanese maaltijden en het prima verblijf. We rijden door Berat de Zuid-Albanese Alpen in naar Corovodé. Daarvandaan naar de oorsprong van de Osum rivier. Daar kon je 5 jr geleden alleen maar met een 4x4 komen, maar tegenwoordig ligt er een asfaltweg. Alleen de weg naar Corovodé is er weer een met gaten, weggezakte rijbaandelen en veel bochten. In Corovodé  valt ons de grotere armoede op en veel oude auto’s (niet alleen Mercedessen). De plaats zelf is behoorlijk gerenoveerd maar de bevolking draagt allemaal kleding wat bij ons niet eens naar Rataplan gebracht zou worden. Verder langs de rivier zien we plotseling de hoog opkomende kalkrotsen van de ravijnen en… een prachtig uitzichtpunt op een stalen plateau. Max 10 personen mogen daar op staan om links en rechts de steile rotswanden te aanschouwen. Die rotswanden rijzen zo tussen de 80-100 m vanaf de rivier bijna loodrecht omhoog. Hier en daar onderbroken door een heldhaftige boom of een waterval. Het schijnt dat ze door de eeuwen heen uitgesleten zijn door water en wind. Het kalksteen ligt gelaagd op elkaar en onderweg komen we veel steen opslag/verkoop punten tegen. Daar hebben ze losse kalksteen brokken van min 5-8 cm dik en 40-60 cm in diameter rond/hoekig opgestapeld liggen op pallets van ong 1m3. Voor de verkoop om als bodembedekking of als muurbedekking te gebruiken. Bijna aan het eind /begin van de rivier stoppen we en lopen richting het snel stromende water. De rivier is daar zo’n 10 m breed maar niet heel erg diep. Via een lage trap aan de zijkant kunnen we een klein houten bruggetje bereiken en klimmen naar de overkant. Maar allemaal kalksteen en brokken, dus safe? We gaan terug en parkeren onze campers op een mooi vlak stuk enige tientallen meters van het canyon dat daar zo’n 80-100 m diep is. Dus handrem aan en een natte dweil bij de uitgang om niet te slaapwandelen. Tegen de avond stoken we een aardig kampvuurtje met een Canadese boswachter die pas aankomt schuiven als  het vuur goed brandt. Wat een rust, stilte, en een zwarte nacht, wel sterren maar geen lichtvervuiling. Superrrrr!